“Moi, kovvie kloar? Hest t licht nog aan ja. Denkst wel om dien stroomreken?” Buurman Jan meldde zok veur zien wekelkse kop kovvie.

“Tja”, zee ik, “in de tied dat de doagen körten en de nachten lengen mout ik ja wel even gebruuk moaken van kunstlicht om die onder t inschenken van dien kovvie recht in d’ogen kieken te kinnen,” zee ik.

“Dat is woar,” zee buurman Jan. “Mor dat gaait nait aaltied op. t Ligt ter mor aan of je mekoar t licht wel of nait in d’ogen gunnen. n Oplichter het bie mie gain krediet. En as k mien licht schienen loaten over n lichtmis din zit k laiver in t duustern.”

“Och, je mouten op zien tied wel wat lichten en swoaren kinnen,” zee ik.

“Mor nou wie t toch over “licht” hebben ja, ik heb lezen dat lu vrouger de noageboorte van n kou of n peerd ook “t licht” nuimden,” zee buurman Jan. “Dat hongen boeren boven in n boom omdat ze leufden dat t din mit heur jonkvee aal goud kommen zol. En as t dreuge was wuir t bruukt as wondplaaister.”

“Nou, dat is nij veur mie,” zee ik. “k Heb wel ais heurd dat je licht in de duusternis brengen kinnen. Net as n fietslanteern, as dij teminnend licht geft.”

“Zeg dat wel,” reageerde buurman Jan. “k Wil de lu nait geern de kost geven dij zunder licht rieden. Van dij lichtmizzen dij verwachten dat n aander heur in t duustern wel even bielichten zal. Mor ja, wèl ligt doar tegenwoordeg nou nog wakker van. Alhouwel, wie mouten der ook weer nait te lichtzinneg over wezen, want der wil toch gain aine n lanteernpoale zunder licht wezen. Kom, ik goa weer noar mien licht, mien Griet. Even kieken of ze vandoage ook licht aanbraand is. Tjeu!”

Buurman Jan ging op huus aan. Hai haar op zien menaaier weer zien licht schienen loaten over zien leefwereld. Der was licht zat, mor ook veul duusternis.

En dat mout je nait te licht opvatten…..