“Kovvie mit kouke?” vruig ik. Buurman Jan was dit moal slim op tied.
“Tuurlek,” zee hai. “Waist wel dat, as ik nou n blinddouk veur dou en doe zegst dat dizze hombe grunneger kouke n snee ol wieven is, ik dat din ook pruiven zol?”
“Nee, doar kin k mie niks bie veurstellen, mor astoe dat zegst zal t wel zo wezen,” antwoordde ik.
“Nou, ik zeg die t ja,” ging buurman Jan verder. “Onderzuik het noamelk uutwezen dat, as je mìnsen n blinddouk veurknuppen, je heur n appel geven en zeggen dat t n perzik is, ze dij appel as perzik pruiven. Kiek, dat het mie aan t denken zet.”
“Doar bistoe goud in. In denken,” zee ik. Soms mout je lu ja even n vere in de kont steken, nee din?
“Kiek”, ging buurman Jan verder, “der komt n onzekere tied aan veur wat betreft t verwaarmen van onze huzen en zo. Dus heb k van netuurleke produkten n soort van bloud-òfkoulhönneg moakt. As je doar doaglieks n theelepeltje vol van in joen kovvie, thee of sapkederij ruiren din ervoar je noa n dag of wat dat de temperatuur van joen bloud noar beneden gaait en kin je veul beter tegen de veurgeschreven 17 groaden bie joe in huus. En t mooie is, doar is gain blinddouk veur neudeg. t Waarkt as pure suggelestie.”
“Suggestie,” verbeterde ik hom.
“Dat zee ik,” ging buurman Jan verder. “Bedankt veur de kovvie en kouke, ik goa noar mien Griet. Wie goan dammeet mit ons baaident aan de loop om onze ‘Winterbloud-Wondermelange’, want zo nuimen wie ons produkt, in potjes te doun. Tjeu.”
En vot was buurman Jan. Hai zat aaltied vol ideeën. En as hai de smoak te pakken haar was zien fantazie grìnzenloos. Wie goan inderdoad n onzekere, kolle periode tegemuide, mor of hier sproake is van n koulbloudege aanpak?
Ik heb mien twievels……
“t Waark blift in de wereld, mor wie goan der uut. Dat zee mien ol opoe vrouger aaltied as t strezzege leven van lu ter sproake kwam. Lu vinden tegenwoordeg over t aalgemain nog minder rust.”
Buurman Jan sprak dat lèste wat ondudelk uut, omreden hai haar intied d’eerste hap van zien kouke nomen. “Lu runnen zokzulf inderdoad veurbie,” beoamde ik.
“Krek,” ging buurman Jan verder. “Uut onderzuik is bleken dat veul manlu smörgens rond n uur of elven op heur waark even inkakken. d’Onderzuikers advizeren doarom om rond dij tied d’handen in de buutse te steken om even te voesieknakken. Doarnoa zit je as man weer op t hoogtepunt van joen presteren. En veurdast nou reageerst: dit komt uut t onderzuik.”
“Nou, as ik vraauw was begaf ik mie din even richten kovviepot. Man, wat n gedou,” zee ik.
“Uut dat onderzuik kwam ook noar veuren wanneer je t beste van bèrre goan kinnen,” ging buurman Jan wieder. Veur twintegers is dat haalf 9. Dattegers binnen beter uut as ze om 10 over 8 de vouten in de muilen steken. Vattegers doarentegen kinnen beter om 10 veur 8 de dekens op zied gooien.”
“Tjonge, wat n gedou,” zee ik.
“Dat zeest net ook al,” zee buurman Jan. Wolst ook nog even waiten wanneer t dien beste tied is veur gedou? Veur n goie vrijpartij? Dat heb k noamelk ook paroat.”
“Nou, dat bepoal ik zulf wel,” zee ik. “Dat vuil ik aan mien tonen.”
“Nou ja, din most t zulf mor waiten. Kom, ik goa weer noar mien Griet. t Is zo kwart veur 10 en dat is volgens dij onderzuikers veur lu in onze leeftiedskategorie t ideoale tiedstip veur hoogtepunten. Tjeu!”
Buurman Jan ging flòitend op huus aan. Op weg noar zien hoogtepunt. Mien ol opoe haar dat, wied veurdat ter onderzuik noar doan was, al laank in de goaten. Zai bepoalde zulf heur tieden. Zai zee aaltied: “As t joe jeukt aan kop en tonen, hejje last van joen hormonen.”
Bliekboar zit dat nou ook in mien genen…..…..
KOPSCHRABERIJEN 