“Wat zit ter in dij lege augurkepot? Zo te zain bist ter slim bliede mit, omreden kikst nait as n zoerebrijhapper. Of het dien Griet heur akkertje in t zoad en het ze verlet van nije zoere bommen. Houveul moand is ze al hìn?”
Buurman Jan was even binnenwupt veur n kop kovvie en zat op stoule aan de keukentoavel mit veur zok n gloazen pot. Ik was slim benijd wat dat te beduden haar.
“Niks gain akkertje in t zoad. Hou komst ter wel bie man”, reageerde buurman Jan as deur n ieme stoken. Nog n handenbindertje derbie? Konst wel nait wies wezen. Ik heb aan mien Griet genog. Nee, ik heb Takkie mitnomen. Dizze pot is nait leeg. Kiek, in Engeland schient t trendy te wezen dat je joen hond mit noar t waark nemen. Dat verhoogt de sfeer. Der wordt veul minder havveld en t schient n therapeutische invloud te hebben op bekstókken en hapscheren. Nou, dat lèste sprak mie wel aan. Dus heb ik mie ook n huusdaaier aanschafd.”
“Zo, en nou hoopst doe dat dat n pozitieve invloud het op dien Griet,” zee ik. “En, kinst proefondervindelk al t rezeltoat analyzeren en konkluzies trekken?”
“Nou nee, dat nog nait”, zee buurman Jan. “Ik neem Takkie overaal mit noar tou. Ook as wie bosschoppen doun. Ik zet Takkie din veur in de kare. Mooi man. Ik heb t idee dat dij dat zulf ook schier vindt.”
“Is t mannechie of n vraauwchie?” wol k waiten.
“Doar bin k nog nait achter”, zee buurman Jan. “t Is in elks geval n Carausius morosus, n Indische tak van de wandelnde takkenfemilie. Ik kon ook n Phyllium Giganteum kriegen mor dij wordt vast te groot veur mien augurkepot. Kom ik goa mit mien potterrarium weer noar mien Griet. Ik wil dammeet Takkie nog even verrazzen mit wat schone humus en nije onbemeste potgrond. Tjeu….”
t Was mie wat. Kiek, dat ter op de waarkvlouers pepiertiegers rondlopen is mie wel bekìnd. Van burohengsten heb k ook wel ains heurd. En dat ter aaltied wel ain of meer ezels tussen scharreln is mie ook nait vrumd. Mor n wandelnde takke?
Ach, wat dut t òf. As t mor pozitieve effekten het.
En as der mor gain zundeb(r)okken van kommen….
