Posts tagged “liefde”
“Hest t zeker ook al lezen!”
Buurman Jan was aanschoven veur zien kop kovvie en pakde, zo as gewoonlek, n homstok Grunneger kouke van t schoaltje.
“Wat mout ik volgens die lezen hebben?, vruig ik.
“Nou, in Laiwoarden binnen lu aan t zemeln over kontainers mit swientjeroze deksels. Dij binnen nait in overainstemmen mit d’omgeven vinden ze. Man, wat kin mie t nou schelen of deksels kouschietengruin, wupkoarentjeblaauw of knarriegeel binnen. Sommegen moaken zok ja overaal drok om. Dij kriegen al liefzere van aandermans moagswèlle.
Kiek, dat je joe drok moaken om n wolf dij op de Veluwe ronddoolt doar kin k nog inkommen. Dij schient doar al n mouflon doodbeten te hebben. Ik zeg die dit: Nederland is nait inricht veur wolven. En ook nait veur bevers. In Limburg hebben ze de komplede femilie van bevertje Boelo al verhuusd noar Annekuttenveen. Mor netuurfenoaten waiten t aal beter, ja. Dij geven dij “aaiboare” wilden t laifst vot n noam. Ik bin overaal vernummerd en dij exoten kriegen n noam in stee van n registroatsienummer.
Man, zo worden daaier ja vermìnselkt, net as Pukkie van ons swoagertje Tammo. Dij mag ook alles. Je kinnen bèst wies wezen mit joen daaier, mor dat wil nog nait zeggen dat dij d’haile dag mit n mutske op rondlopen mout of mit n bordje veur zok aan d’eettoavel zit. En as je n daaier ook nog n noam geven din goa je joe deraan hechten. Dat geldt veur mìnsen, daaier en ook veur dingen. Kiek, mien Griet is doar n veurbeeld van.”
“Tja, dij het inderdoad n noam en dus hestoe die doar netuurlek aan hecht,” zee ik begriepend.
“Nou ja”, zee buurman Jan, “vaarve hecht zok op kezienen, deuren en muren. Soms bladdert t wat òf. Mor zolaank je nog wat vaarve in de pot hebben kin je ja biestippen, nee din?
Kom, ik goa noar mien Griet. Dij is drok aan t kokkerellen. Mor even tussen die en mie: dat mag ainglieks gain noam hebben. Liflafjederij wordt t vandoage. Ik zol mien zegel doar nait aan hechten. Tjeu, tot aankommen moal.” En vot was buurman Jan.
Tja”, docht ik, “wonden kin j’ook hechten, mor voak hol je der wel n dèlle aan over…..”
“k Heb die d’haile week nait zain ja. Wast wat lebait?” Buurman Jan was d’achterdeure binnenkommen en ging aan de keukentoavel zitten. “Nee, dat nait,” zee hai. “k Mos even biekommen van de vekansie. Wie zaten op n boerencamping woar twij vraauwlu t spultje bestierden.
t Waren twij potten. Twij potten dij mie t leven zoer moakt hebben. Elk moal as k dij noa t eten òfzaipde bie de sentroale gleerbak ston der n doedel noast mie te reveln. En doar kin k hailendaal nait tegen. Denk je in alle rust even zunder joen Griet d’òfwaskwaste hanteren te kinnen, staait ter elk moal n kwedeldeuze noast joe dij heur haile laif en leed aan joe mitdailt. Zai kwam uut Potterwol, haar last van zinkens in t lief, haar n kaalknoagel op heur linker dikke tone en was schaaiden zee ze.
Elke dag weer bood ze mie heur kaalknoagel aan. Ze vruig mie zulfs of ik heur doar soavends wel wat Opoe Deldog opsmeren wol. Dat holp meroakel en ik haar doar de juuste handen weer, von zai. Volgens mie ston zai d’haile dag te gloepen in heur veurtìnde. En zo gaauw ze mie in de smiezen kreeg gingen bie heur de broodkrummels steken.”
“Nou, din zag zai zeker wat in dien goddelk liggoam,” nittjede ik. “Tja, din goan d’hormonen op de loop.” En ik zag t haile kaberet veur mie.
“Och man, loop toch hìn schieten kirrel”, reageerde buurman Jan as deur n ieme stoken. “As ik mit zo’n doedel traauwd wezen zol en ik zat mit heur in n kedeltje din kroop ik weer tot t toetje uut. Man, der lopen mie toch vrumde kostgangers rond. En nait allìnt op dij camping.”
Doar mos k buurman Jan geliek in geven. Gelokkeg kwam dat nait aalmoal in t nijs. Stel joe veur. Behaalve as t BN’ers en aandere hotemetoten betreft. Lu van de regeren bieveurbeeld. t Is doar ain pot nat. Dij trekken op dit mement aalmoal de keudel in. Ze binnen demissionair, mor worden ook nog depressionair, groaperionair en besijbelionair. Dij moaken der echt n potje van. Boetendes: potverteren is heur hobby.
“Nou, ain ding is zeker. Ik bin doar mooi op de kovvie kommen”, heurde ik buurman Jan deur mien miemeroatsies hìn mottern. “t Was zunde van t geld. Ik heb ja ìnkeld mor n lutje penziountje en wat AOW. En dat is gain vetpot.”
“Nee”, docht ik, “en vergeet dien Griet nait. t Is bie die inderdoad gain bottertje boven.”
“Nog n kop kovvie?” vruig ik. “k Heb nog n pot vol……..”
Wrakken veraandern brandende wegen in voagevuren vol hoat.
Verminkte gaisten bepoalen de moate van aal t zinloze kwoad.
Mìnsen wankeln machteloos in n wereld hail filaain.
Nait elk zal mörgen gezond en wel t mörgenlicht weer zain.
Woanzin wint meedogenloos van elk verstandeg woord.
t Licht aan t ìnd van tunnels komt in veul gevallen te loat.
Op kreten van hulp in t baalkeduuster reageert gainain.
Nait elk kin mörgen gezond en wel t mörgenlicht weer zain.
t Ìnd is veur elk swoar te droagen zunder onderschaaid.
Soms stoan rozen vergeten te wachten op wel eerder gaait.
Doagen binnen soms angsteg swoar, want lieden is gemain.
Nait elk hoopt mörgen gezond en wel t mörgenlicht te zain.
Mit troanen in de stromende regen is wanhoop nait te sturen.
Tred wordt swoar, t pad lopt dood tegen kèlle blinde muren.
Zinloos is t leven as dij vuilt as n blok aan t bain.
Nait elk wil mörgen gezond en wel t mörgenlicht weer zain.
Zun zakt zachies in t twijduuster d’horizon veurbie.
De lèste waarme zunnestroalen omaarm ik soamen mit die.
Zo vuilt n perfekte wereld veur groot en ook veur klaain.
k Hoop ook mörgen weer soamen mit die t mörgenlicht te zain.
“Ik kon ze van veròf al blèrren heuren. Man, t was net n snikke vol lammer. Dou wie dichterbie kwamen wer t dudelk: twij grommen dij dwaars lagen en n moeke dij der gain stuur over haar. Man, man, man, d’aine bunzel lag op de grond te spinhakken en d’aander hong geliek n oabe aan de winkelkare. En mor janken en reren. “Wij moeten ook nog even een grote bak opzoeken,” heurde ik t aarme mìns zeggen. Ik docht nog: Doar kinnen dij antammen mooi in, koop vot mor aine mit n dikke hangslöt terop.”
Buurman Jan won zok zo te zain bie ons aan de keukentoavel dudelk op. “Ik zee nog tegen mien Griet dat wie beter nait hìngoan konden. En ik kreeg geliek. Wie kwamen al veur de draaideure in n lange riege terechte. Man, n gekkenboudel was t. Wie waren nait d’ainegsten dij t in de kop kregen haren. Der waren meer van dij haalfmalen.”
Hai was zo vergrèld dat hai mor zuneg tied haar om n slok kovvie te nemen. Ik perbaaierde hom wat te kaalmeren deur te zeggen dat n oepke zo òf en tou gain kwoad kon. Veuraal in dizze tied.
“Mor din toch nait noar n pakhuus vol dolers en dwoalers, man. Kiek, mien Griet haar zok net n nij klaidje kommen loaten via AliExpress en dij wol ze even showen zee ze. En zo voak waren wie der mit dij coronaboudel ja nait uutwèst. En omdat zai veur heur laptopke n moesmatje hebben mos haren wie n doul, von mien Griet.”
“Tja, veur zo’n dringende bosschop mout je joe wel even in n mieghommelnust woagen”, woagde ik.
“n Mieghommelnust? Man, hol mie derover op. Ik luip doar mit mien winkelkare achter schoedelmoazen, kwedeldeuzen en treuzeltrienen. Dat volk luip gewoon braid uut in t looppad. n Eerzoame man zo as ik kon der hailendaal nait veurbie. Kiek, ik bin n man dij de bochten òfsnidt en doar op twij roadens deurhìn snittert. Dat nuim ik effektuïstisch inkopen doun. Nee, ik mout niks hebben van dat gegengel.”
“Hest ook nog gakbaaltjes eten?” vruig ik.
“Nee,” bölkde buurman Jan, “ik zat MIE op te vreten……..”
