Posts tagged “groningen”
“Hest hom al zain? t Waarvensfilmke van n plietsieploug aargens in den lande mit as tuddel ‘Kom bij de politie’?”
Ik mos bekìnnen dat ik t filmke nait tegenkommen was en schonk buurman Jan n kop kovvie in. “Ook n plak kouke derbie?” vruig ik.
“Nee, doar gaait t filmke nait over. Je zain n Turkse bruloftsoptocht, waarbie kinder mit swaaiende vlagen aal bölkend uut d’auto’s hangen. n Motormoes lacht en steekt zien doemke omhoog. Promootsie veur de plietsie ja. Mor t is in wezen n promootsiefilm veur toeterturken. As ik veur zo’n motormoes toeter, bin k vot d’helfte van mien AOW kwied. Ik zeg die dit: aan de plietsietop zit bliekboar ook mentoal gemankeerd volk. Ook doar binnen de diverziteitsdrammers kompleet van de leg. Overtolereerd nuim ik dat. Doar valen ook dij opzichteg gekleurde gay-oversteekploatsen onder. Dat doar din wel weer gewone kolonialistische verkeersborden bie stoan is vast n stiekel in d’ogen van t Black-Lives-Matter-volk. Man, man, n gekkenboudel is t. In wat veur wereld leven wie ainglieks.
En wat dochtst van dij MOB’ers. Dij zulfbenuimde milieudeugers. Dij schaiten ons mor aal te geern ‘te hulp’. Dij spannen overaal prosedures aan tegen melkveebedrieven. Ze aggewaaiern bloudfanatiek tegen d’uutsteut van stikstof, t uutrieden van mizze en tegen groazende koien in t gruinlaand. Waren der eerst overtuugde koulopers, nou wemelt t van de kouslopers. Kiek, ik huif nait elke week n drijponds reloade achter de knopen hebben, mor dat je mit gezond verstand joen aigen keuzes bepoalen kinnen is n goud ding. Ik hol nait van chronisch drammende kakheuvels en wiessnoeten.
Kom, ik goa noar mien Griet. Mor ik goa eerst even bie dij nije slagter in de Staintilstroade in Stad aan veur n extroa haarde dreuge worst. Doar is mien Griet extroa laank op aan t kaauwen. En dat komt mie goud van pas. In dij tied kin ze noamelk nait tegen mie havveln en hikhakken. Boetendes, dij binnen inzegend deur de pastoor van de kathedroal doar. Ik las dat je der ook twij klókjes bie kregen. Nou, proost en tjeu.”
Ik kreeg gain kans meer om recht te zetten dat t twij klòkken betrof. Dij haar dij slagter ooit ains aan de kathedroal schonken. Tja, dudelk n kwestie van de bekìnde klepel. Dat woord komt van “klepeln”, woar “klappen” en “kleppen” weer van òflaaid binnen.
Ach, loat t kleppen mor aan buurman Jans Griet over…
“33.313! Most die veurstellen. Smörgens om 1 sekonde over negen kregen wie nummer 33.313 en t zol ongeveer 230 menuten duren veur wie aan de beurt waren.”
Buurman Jan haar mor zuneg tied om zien kop kovvie leeg te drinken. Hai mos dudelk zien aai kwiet over de gang van zoaken omtrent dij opknapsubsidie.
“Mor t wer n veul langere zit. Teller luip dele as dikke stront in n trechter. Mien Griet kneep hom op n duur as n daif. Zai was bange dat onze kompjoeter in de dodderstand goan zol en dat wie din de snuit òfvegen konnen. Man, wie hebben der gain eten bie had. Wie duurfden gain elektrieke vertuten aan te zetten. Stel die veur dat de stoppen knappen zollen. En zo hebben wie dik 15 uur noar ons beeldschaarmke glopen. Ik haar veur de zekerhaid n medioaspeulertje opstart. Din bleef mien kompjoeter ja aan de loop, nee din? Doarin heb k din mor ain laidje in d’herhoalmodes zet zodat de kans dat mien spultje vastlopen zol zo klaain meugelk was.”
“Dat was loos bekeken”, zee ik. “As t speulertje stil vuil din was de görde goar.”
“Krek”, ging buurman Jan wieder. “Mor goud, wie hebben zo d’haile dag luusterd noar ‘Don’t Worry, Be Happy’ van Bobby McFerrin. Wie mozzen de moud der ja inholden, nee din? En wie konnen t ja zittend verdainen. Dus kozen wie n vrolek deuntje. In t begun zongen wie baaident gezelleg mit. Ik uut volle borst, mien Griet uut twije. Wie haren der ja alle vertraauwen in dat wie man in bonus worden zollen. Mor op t lest zat t ons hier en zat t ons doar. Wie waren op n duur zo stief as n bukken.
“Doar kin k mie wel wat bie veurstellen,” zee ik. “En hou is t òflopen?”
“Nou, wie begonnen hom te kniepen dou wie tegen middernacht nog nait inloggen konnen. En inderdoad: wie kregen nul op t rekest. Wie waren de lul. Of beter: ik de lul en mien Griet de lullin. Wie mouten ons ja schikken in dat gendergedram. Mor goud: dou t dudelk was dat wie floiten konnen noar de sìnten zong mien Griet nait meer ‘Don’t Worry, Be Happy’ mor ‘Subsidie Bie Eppie’. Wie haren noamelk op Facebouk lezen dat swoagertje Eppie de buit wel binnen haar. Körtom, dij opknapsubsidie wer veur ons n òfknapper. Kom, ik goa mien Griet wat opbeuren. Tjeu!”
Buurman Jan ging op huus aan. Hai was zichtboar nait happy. Sneu ainglieks. Zit je as n swangere daipzee oktopus te gloepen veur joen kompjoeter krieg je n sneue neuze.
Mor ja: Eppie was in elks geval happy……
“Kirrel, wat lekker ja. Doar was k nou echt aan tou. Zulf bakt?”
Buurman Jan keek kwielend noar t bordje mit doarop n hombe appelgebak mit n dikke vlodde slagroom. “Ik docht dast doar in dizze dure tied wel aan tou wast,” zee ik.
“Zeg dat wel,” zee buurman Jan. “Tegenwoordeg trekken ze joe overaal n pode uut. Mien Griet het mie verboden om veur poelegrap en oardeghaid in onze Lada de Luxe mit trekhoake te stappen. Tja, wie waren veurege weke in Stad en dou wollen wie even n kop kovvie mit appeltoarde nuttegen. n Mìns wil ja wel ais wat, nee din? Nou, wie zo’n kovvietoko in. Noa twij stappen ston mien Griet oog in oog mit n bordje waorop de priezen stonden. Zai luip vanzulf veurop ja. En wat dochtst? Roem vaar euro veur n appelpuntje zunder slagroom. Dat is sikkom tien gulden. Mien Griet wer gek in d’hakken en zai het zo vot omkeerd. Zai wol gain vieventwinteg gulden uutgeven veur twij ontdeude appelpuntjes en twij koppen kovvie.
“Dat binnen ook ja gain priezen geliek. Dat is ja bie de wilde knorhoanen òf”, zee ik. “Hier hest n vörkje, eet smoakelk. Dizze is vergees”, en ik schoof t bordje onder zien neuze. Dou buurman Jan zien appelgebak op haar en de slagroom uut zien mondhouken wreven haar ging e wieder mit zien kloagzang.
“Tegenwoordeg mag en kin ja hoast niks meer. Alles wordt duurder, wordt verboden of onbetoalboar. n Tankvol bezine is ook al n luxe aan t worden.
Energie wordt stinkend duur. Kiek, dij plannen van Franske Timmermans laaiden ons regelrecht t aarmenhuus in. En eterij wordt ook al aal minder zolt en zuit. Der zit zo stoadegaan gain lak of smak meer aan en dat aal deur t betutteln van haardbölkende zulfbenuimde beterwaiters. Ze moaken onze geneugten van t leven zo duur en onaantrekkelk dat de lol der totoal òf gaait.
Buurman Jan kon ging der ais even goud veur zitten.
“Kiek,” zee hai. “Spoarders worden as hounder plokt. En alles wordt belast. Dammeet kriegen we nog belasten op t aantal zunuren en as t even tegenzit komt t wotter veur joen schietpot ook op ransoun. Dat zet mìnsen dertou aan om minder te eten. Lu hebben din minder ontlasten, dus wordt ter minder deurspuild. Zo kin je op t wotter bespoaren. Man, man, man, t wordt n dikke schietboudel. Dat zeg ik die. Leven wordt lieden. Mien opoe zee vrouger aaltied: Elke dag het mie leerd: mörgen is nait garandeerd. t Ol mìns haar geliek. Kom, k goa op huus aan. n Oepke noar de Moagdepaalmaailanden zit ter nait meer aan. t Wordt kleumen in d’aigen kwinde. Bedankt veur t appelgebak. k Was der echt aan tou. Tjeu”.
Ik roemde de kopkes en bordjes op. Buurman Jan het geliek. Zien leven is der ain zunder rooskleureghaid. En hai is nait d’ainege.
Gelokkeg het hai zien Griet nog……
KOPSCHRABERIJEN 