“Dou mie mor n kop kovvie mit n hikke dombe Grunneger kouke. k Heb guster mien poesterbrik had, dus ik kin der hailendaal tegen. t Vuil meroakel mit. t Was nait drok. Ik hof nait veur jaal Man in de riege te stoan.

“n Poesterbrik? Wat is dat din?” zee ik. “Ik heb wel ains heurd van n poeste wind, mor doar huif je nait achter aan. Dij komt vanzulf noar joe tou. Kiek: hier is dien dikke hombe Grunneger kouke. Doe mit dien ‘hikke dombe’. Wat bist ja aan t hakseln. Hou komt dat?”

“Dat wait ik nait. Dat zee mien Griet zonet ook al”, zee buurman Jan. “t Kon wel ains n biewaarken van dij boesterprik tegen Omikron wezen. Doarveur bin k guster noar n prik-koloatsie wèst in Stad. Ik haar vanmörgen ook al last van t perbleem dat ik woorden kerveerd om zeg. t Is gewoon n boezetoudel. Dou ik dat nou din ook nog?”

“Tja, dat kinst wel zeggen”, antwoordde ik. “En der binnen inderdoad lu dij volgens zeggen last hebben van biewaarkens. Mor dizze toezeboudel is nij veur mie.”

“Nou, doar bin k din mooi onkloar mit”, motterde buurman Jan. “Dizze boezetoudel is n dikke bietschoudel. As t mor nait danglureg is.”

Des te meer buurman Jan zok opwon, des te meer woorden wuiren deur hom verhaspeld. Ik haar slim mit hom te doun.

“Ik goa mor noar mien Griet”, zee buurman Jan. “Meschain waarkt dat wel gustrevend op mie. Man, k wor der glad maal van. De genen zieren mie deur de strödde. Tjeu….”

Ik bleef stomverboasd achter en docht: “k Heb glad leemieden mit hom.

As t mor nait besmettelk is……..”