Tja

Ik keek noar Derkie dij tegenover mie zat in t hounderrestaurant. Wie waren doar beland n.a.v. n avvertìnsie in t Bokkeblad. Restaurant “d’Hoanepoot” prees doarin mit dikke vedde letters zien houndergerechten aan. En dou der ook nog onder ston dat ter ies mit slagroom serveerd wer, waren Derkie en ik verkocht. Dij dag sloten wie òf mit n smoakvol dikdoun.

Mor aanderdoags ging ons de lol der volkomen òf. Kiek, as wie allìnt mor t Bokkeblad lezen zollen en nait t Nijsblad, dij wie in de manne hebben mit onze buren Jans en Geertje, was der niks aan d’haand west. Mor soavends, net even veur t Nijs aan, zat Derkie mit de neuze in t Nijsblad. As deur n ieme stoken schoot heur kop boven de kraande uut, en mit verwilderde ogen begon ze te reren as n swien dij mit de krulsteert tussen de klapdeure van de veewoagen klem zat.

’Wie binnen vergiftegd, ze hebben ons vergiftegd, dioxine’ gilpde ze.

Op dat mement wer k wakker. Ik keek verdwoasd om mie tou mit n mizzelk gevuil in de moage. k Was bliekboar onderuutzakt en even votdodderd op de drijzitsbaanke. Derkie zat in heur aigen olle zörge te puzzeln en haar bliekboar naargens last van.

De mainste dreumen herinner ik mie nait, mor dizze kon k mie nog helder veur de gaist hoalen. Ik ging wat rechterop zitten en docht: stel die nou toch ais veur dat wie t Nijsblad nait lezen zollen en dat wie t allìnt mor mit t Bokkeblad deden. Din hadden wie gain wait van n meugelke vergiftegen. Doagen en weken zollen zörgeloos veurbiegoan en wie hadden gain zenen in t lief bie de gedachte dat ons binnenkört de koezen nait meer jeuken zollen. n Leven mit bloots mor t Bokkeblad was toch n bult aangenoamer. En as je din ook nog ains gain televizie haren……. Man, dat zol wat wezen. Corona kwam din ook nait doaglieks bie joe in huus.

Smiddoags kwam Derkies zuster Siene nog even bie ons aan en wie hadden t ter nog even over. Over de wereld woarin wie leven en woarin wie overaal mit de dood bedraaigd worden. Of t nou dioxine, n coronavirus of n vergiftegd hompke houndervlees is, overaal wil joe de dood bie de poeperd griepen. Mor ja, vluchten kinnen wie ja nait en der binnen veul krachten dij ons verstand te boven goan. Krachten dij nait aaltied t beste mit ons veur hebben.

“Dat geldt veur ons aalmoal,” zee Derkie. “Veur die-ook-Siene.”