“Kirrel, wat zugst ter ja zummers uut!” zee ik. Buurman Jan was floitend de keuken in keudeld en haar zok in zummertenue dele zakken loaten aan de keukentoavel: intied dat ik de kovvie inschonk zag k boven t toavelblad n flodderg knarriegeel maauwhemd mit swientjeroze maauwen. De kouschietengruine körde boksem wer deur t toavelblad veur n groot dail aan t zicht onttrokken. Dit kleurriek stèltje wer kompleteerd mit koegeltjeblaauwe sandoalen, dij opvuld waren mit oranje neonkleurege hozevörrels.

“Zeker, je mouten profiteren van de kanzen dij joe boden worden,” onderbrak buurman Jan mien observoatsie. “Dat geldt veur de laifde en ook veur t weer. Mien Griet zee gusteroavend nog: zol we? Dou draaide zai zok op heur zied en twij menuten loater lag ze te snurken. t Weer doarentegen keert zok nait van mie òf. Vandoar dizze outfit.”

“Tja, dat is beter as zemeln over te waarm, te kold, te dreuge of te nat,” zee ik. “En t weer is der inderdoad noar, ja. Soms vaalt t tegen, soms vaalt t mit, t is mor net woar of t hondje schit. Mor eh….., hest dit stèltje zulf uutzöcht of het dien Griet dij veur die kloarlegd?”

“Zulf kozen,” zee buurman Jan rezoluut. “Kiek, in n goud huwelk mout je van mekoars kwaliteiten profiteren. Aan mien Griet loat ik de dingen over woar k zulf nait goud in bin.”

“Zo as?” vruig ik.

“Nou, koken, stofzoegen, strieken….”

“Ho mor,” onderbrak ik hom. “Joe zittten mit joen baaident nog schier in t olle rollenpetroon heur ik.”

“Krek,” zee buurman Jan. “Wat goud is mout je goud loaten. Kiek, ik heb mien opa’s goie road opvolgd. Dij zee vrouger: loze mannen ruiren nait in potten en pannen, stofzoegen nait in hörns en houken en gunnen de vraauwlu schuddeldouken.”

“Zo, en dien Griet is onder dizze veurwoarden mit die in zee goan? Of most geregeld toch even dien zaailen strieken?” vruig k taargend.

“Oh…, t is goud dast t zegst,” zee buurman Jan verschrikt. “k Mos van mien Griet nait te laank votblieven. De pleebozzel ston op mie te wachten, zee zai. Nou, tjeu!”

Buurman Jan ging op n draf op huus aan, richten pleebozzel.

Ain ding was zeker: hai haar t weer mit…..