“Kovvie en kouke?” Zo as gewoonkek zee buurman Jan gain nee. Mor tiedens t inschenken zetde hai n deuske op toavel. “Wat zit ter in dat deuske?” vruig k belangstellend.

“Nou niks, mor dij is veur mien knuvvelaaichie,” zee buurman Jan. “Dij heb k in de buutse. Kiek, dit is hom, n prototype.”

Buurman Jan legde n ovoal koegeltje op toaven dij veul weg haar van n trilaaichie. Zo aine dij je slim diskreet bie n webwinkel bestellen kinnen. Dus ik zee: “Volgens mie binnen zoksoort trilvertuten al laank te koop. Dij binnen der in allerhaande soorten, moaten en kleuren.”

“Dizze heb k van de weke op beune in n kander knuterd,” zee buurman Jan. “Mien technistische knobbel kwam mie doar goud bie van pas. De bedoulen is dat mien Griet en ik doar binnenkört patent op aanvroagen.”

“Op dien technische knobbel?”, ginnegapde ik.

“Dit is n serineuze aangelegenhaid,” foeterde buurman Jan. “Mit dit knuvvelaaichie wordt t leven van veul stèltjes der n bult levendeger op. Mor mien Griet en ik willen hom eerst zulf nog even testen. Ik heb nou al n dag of wat aine in de buutse. Mien haile techneutisch vermogen zit ter in. Dizze is van hoogstoand niveau. Ik dou hom dammeet weer in de boksembuutse.”

“Joa, joa, vandoar hoogstoand niveau,” zee ik gnivvelnd.

“Heb de gugel der mor mit,” zee buurman Jan. “Kiek, dizze waarkt mit n òfstandsbedainen via wifi en 4 en 5G. Mien Griet het n knopke en as zai doarop drokt begunt dit knuvvelaaichie te trillen. Boetendes wordt e lekker waarm. Zo teunt mien Griet mie heur laifde en genegenhaid. En t schierste is dat t op onverwachte mementen gebeurt.”

“Dit is dus n soort van snoetjeknovveln op òfstand in stee van onder in slootswale” zee ik.

“Inderdoad,” zee buurman Jan. “Kiek, zo grui je as koppel meer noar mekoar tou, omreden je hebben overaal kontakt mit mekoar en je vernemen via dit knuvvelaaichie wanneer joen gelaifde weer aan joe denkt.”

“Hou voak het dien aaichie ainglieks al trild,” vruig k belangstellend.

Buurman Jan keek wat sneueg en zee: “Nou dast t vragst: nog gain ain moal. Das wel vrumd. Dat ligt vast aan mien Griet’s knopke. Kom, ik goa gaauw even noar heur tou. Tjeu!”

Buurman Jan ging op n draf noar zien Griet en ik vruig mie òf:

Zol n knopke wel t woare perbleem wezen?