Buurman Jan plofde boeten oadem op de keukenstoule dele. “Wat bist ja achter de poeste man,” zee ik. “Konst wel last hebben van n disfunksioneel oadempetroon. As je oademen zo astoe nou dust verlais je noamelk teveul koolzuurgas, en din kin je last kriegen van benaauwdhaid, haartkloppens, doezelghaid en zulfs tintelnde vingers,” zee ik bezörgd.

“Man, hol mie der over op,” jeuzelde buurman Jan. “Mien Griet het mie net n plazer nuimd. Noa roem 45 joar laif en leed wordt mie dat even veur de vouten gooid. Ik n plazer. Zai zat in n poedieblad te lezen en dou zee ze opains: zo bistoe ook. En ik vruig heur hou of ik din wel was. Dou zee zai dat ze wat lezen haar over n man dij veul te veul bezeg was om t aandern noar de zin te moaken. Dat sluig ook op mie von ze. Boetendes wer dat aal slimmer. Nou, dou was veur mie de görde goar. Dus ik wer vergrèld en zee dat zai der in de loop der joaren ook nait beter op worden was. Man, man, mien Griet is nou nog bezeg om t diggelwaark van de keukenvlouer te zuiken. Ik bin mor gaauw votvlocht. Ik bin der kloar mit. Ik loat mie nait uutmoaken veur n plazer.”

Buurman Jan zat ter as n gesloagen hond bie. “Luuster.” zee ik. “Hier is sproake van n misverstand. Dien Griet het wat lezen over n pleaser. Zai het dat woord gewoon verkeerd uutsproken. As ik die was ging k nou noar huus om heur dat dudelk te moaken. Dien Griet is ja aaltied begripvol, toch? t Komt vast wel weer goud. Dien Griet is de minste ja nait.”

“Astoe t zegst zal t wel zo wezen,” zee buurman Jan. “Ik zal t perbaaiern, mor ik schat in dat sukses nait garandeerd is. Tjeu!”

Buurman Jan was nait ains aan zien kop kovvie en kouke tou kommen. Dus zetde ik zien kop en schuddel weer in mien keukenkaaste. Ik vruig mie òf of zien Griet heur verontschuldegen ook aanbaiden zol. En ik schadde in dat buurman Jan der beter mor nait tegen ingoan kon.

t Woord “pleaser” kom nou wel ains goud pas kommen…..