“Je zollen mor n joekel hebben dij joe de boudel in braand stekt. En dat nog wel mit n föhn las ik,” zee buurman Jan.

“Ach, touvaal zeker,” zee ik. “Kovvie? Mit kouke? Haren dij lu meschain n poedel?” vruig ik wat nittjend.

“Dat ston der nait bie,” zee buurman Jan. “Mor brandweer mos der wel achterheer. Man, op zo’n menaaier sloet je t joar goud in mineur òf, toch? Mien Griet en ik haren de boudel nait in de fik, mor ook veur ons was t ook n bescheten joar. t Lag nait aan ons hor, mor aan de lu dij elke dag in t nijs waren. Lu dij mit noadruk heur geliek hoalen wollen. Mor ondertussen aine dij nuchter en kritisch is wel even uutmoaken veur wappie, komplotdenker, rasist of fascist. Nou, ik zeg die dit: as de swiegende meerderhaid aankommen joar nait meer swigt din sprekt dat boukdailen in t volgende joaroverzicht.”

“Zo, dat is ja n wieshaid as n kou,” zee ik.

“Dat zee mien ol opoe aaltied,” zee buurman Jan. “Ik heb ter n haard heufd in. Aal dij betwaiters hebben t òfgelopen joar n kabbe geld uutgeven aan luxeperblemen, lochtkestailen en lochtfietserij. Wel divers, dat nait. Mor ja, diversiteit was ook ja n modewoord. Net as inkluzie, exkuzes, sloavernijverleden, gender en gruin. Nou, ik zeg die dit: dij drammers haren zok beter drok moaken kind om d’oldern- en jeugdzörg en de betoalboarhaid van eterij en energie. En din heb k t nog nait ains over woonderij, infloatsie, vluchtelingen en personeelstekörten om mor n poar perblemen te nuimen. Mien ol opoe zee vrouger aaltied: wait dat d’hoane ooit vanòf de kerktoren kraait, dat deur winstbejag en graaierij alles noar de bliksem gaait. Man, de prioriteiten liggen gewoon verkeerd.”

“Dien opoe haar n veuruutzainde blik,” zee ik.

“Dat haar ze,” zee buurman Jan. “Kiek, dat je ongewìnst gedrag aanpakken is n goud ding. Je mouten der streng op toukieken dat lu zok gain dingen touaigenen woar ze gain recht op hebben. Net zo goud as dat je manlu dij ongevroagd aandermans dekolleté of negligé oprekken of snikkelfoto’s versturen even genoadeloos bie de balen pakken. Zo ook de lu dij joe vanwege machtsvertoon verröt schelden.”

“Inderdoad,” zee ik. “En even lekker deurkniepen.”

“Krek,” gnivvelde buurman Jan. “Gelokkeg hebben wie in t Grunnegs nog wel akseptoabele benoamens. Wat dochtst van revelkoare, hapschere, kloetenstamper, siepeltriene, eelske medde, hapsnoede, doedel, poedie of loop-bie-d’huzen. Nou ik dit zo opbedenk: ik goa mor weer noar mien Griet. Tjeu! Oh wacht, hailendaal vergeten: nog veul zegen.”

Deure sluig dicht. “Ook veur die en dien Griet,” ruip ik nog. Ik dee de kopkes en schuddeltjes in de voatwasser. Ik mos intied even denken aan buurman Jans Grunneger benoamen. t Waren aalmoal bienoamen veur vraauwlu.

Touvaal?