“Dat vaalt ter even lekker in. Dien kovvie mit kouke, nuttegd in dizze ainvoudege omgeven. Dit dut mie veul meer as onze dikdakkerij op d’eerste kerstdag.”

“Zo te heuren was t gain sukses,” zee ik tegen buurman Jan dij net dele streken was aan de keukentoavel.

“Proat mie der nait van,” reageerde buurman Jan as deur n webe stoken. “k Heb mie dood aargerd. Ik zee nog tegen mien Griet: dou dat nou nait, mor ze zol en wol Elsie en heur Jakobus nuigen. Dij Elsie is net as mien Griet lid van de klössiebraaiklub. Nou, dat heb k waiten. Man, dij Elsie is nog slimmer as mien Griet. Dij kin ja reveln, mor dij Elsie haar de kwedel d’haile oavend in de, ekskuzee-mie-le-mo: schieterij. Ik haar mie nog zo veurberaaid op n goie konverzoatsie, zo tussen de karrepatsio en de kappisino. k Haar mie inlezen. Je mouten blieken loaten dat je goud luustern noar joen gasten, las ik. Nou, dat was in Elsies geval n kansloze missie. Perbaaier doe mor ais te luustern as t die aargerst. Man, dij Elsie het heur haile biografie der deurjagd dij oavend. Van de zinkens in heur knijen, de zwakke enkels van heur Jakobus tot de swoare bevalen van heur Katja tot aan dij heur vechtschaaiden mit heur Tinus. Niks wuir mie bespoard. Mor dat was t slimste nog nait. Ze vruig om d’hoaverklap wat of k ter van von zunder mie de kans te geven om n antwoord te geven. Zai revelde mor deur. Dus op n gegeven mement docht ik: loat mor kwedeln, t aine oor in, t aandere weer uut.

“Dat is inderdoad minder vermuiend,” antwoordde ik.

“Dat zegstoe,” zee buurman Jan. “Mor ik vuil op n gegeven mement deur de mand dou ze tiedens t sabbeln op heur lèste bonbon wel n antwoord verwachtde. Tja, dou wos ik de vroage netuurlek nait. En dou was t mis. Dij revelkoare zee dat ik veul te autobiogroafisch luusterde en nait schoakeln kon om n gezellege konverzoatsie op gang te holden.”

“Tja, dou vuil der netuurlek n pienleke stilte. Hest die doar uutredden kind?” vruig ik.

“Hmm..,” zee buurman Jan. “Dat heb k dou zegd. Hmm…., mor ik vrat mie op. Doarnoa heb k de thermostoat op 12 groaden zet. Op n gegeven mement zee Elsie dat de kòlle bie heur onder de rok optrok. Hmm… zee ik. En dou binnen ze vertrokken. Kom, ik goa weer noar mien Griet. Tjeu!”

“Dou heur de groeten,” ruip ik buurman Jan achternoa. “Teminnend as ter n woord tussen kriegen kinst.”

“Hmmm…” heurde ik nog vanachter d’haalfdichte keukendeure. “Hmm….”