“Wat hest wel op de kop, kirrel. Bist ja net n discjockey.” Buurman Jan zat aan de keukentoavel te wachten op zien kovvie mit kouke.

“n Koptelefoon,” zee buurman Jan. “Dij heb k mie guster hoald bie de koopkestoko. Nog gain 6 euro en hai waarkt as n tierelier. k Heb dat ding op, omreden mien Griet het zok lèstdoags n nije wotterkoker aanschaft. Man, as t wotter aan de kook is moakt mie dat ding toch n rebulie. Ik schrik mie elk moal weer röt. Net as n hoaze dij de knal van n jachtgeweer heurt. Tja, en vanwege dat gepingel van dij wotterkookvertuut loop ik nou d’haile dag mit n koptelefoon op.”

“Och, dat is op zich wel n schiere oplözzen,” zee ik. “Hest ter ook meziek op?”

“Zeker,” ging buurman Jan wieder. “Ik luuster noar vroleke deuntjes van de Tiroolster Holthakker Boeven. Deur de sfeer van dij meziek beland ikzulf in hogere sferen. Din vergeet ik d’ellìnde om mie tou en heb k gain last van overlast. Man, wie leven ja zo stoadegaan in n jingeljangel piepkultuur. Alles tingelt, pingelt, piept en dut mor. Kiek, dat n dokter in n zaikenhuus oppiept wordt vanwege n spoudoperoatsie doar kin k mie nog wat bie veurstellen. Mor dat n nachtzuster n pingel krigt veur n vloggertje is gewoon bie de wilde knorhoanen òf. Boetendes: zokswat hol je nait stil. Nee, mien òl opoe zee vrouger al: elke pingel, elke piep, verneem je ook in t geniep. En dij haar doudestieds ìnkeld last van wat moezen op beune.

Mor goud, ik goa weer noar mien Griet. Ik zet mien hoempapa-deuntjesspeuler alvast even weer aan. Tjeu.”

Buurman Jan ging weer op huus aan en ik mainde te zain dat hai zien loopke òfwizzelde mit wat huppelpasachtege elementen.

Ik haar zo t idee dat hai der de kommende tied nog wel wat voaker tussenuut piepen zol.