“Mor goud dast zunnepanelen op dak hest. Din kinst nog veur nait aal teveul stroomkosten kovvie zetten. Stroom wordt zo stoadegaan ja n luxeartikel.”

“Dat is woar”, zee ik, “mor de pries van kovviebonen heft t veurdail weer op.”

“Inderdoad”, antwoordde buurman Jan, “alles is op t heden aldernoarst duur. Ik duurf hoast nait meer om bosschop goan, omreden ik bin bange dat ik op ain bain weerom kom. Ze trekken joe ja overaal n pode uut, man. As je teminste bie de kassa aan de beurt kommen. Der schienen winkels te wezen woar ze n keuvelkassa inricht hebben. Zulfscanvertuten waren der al, mor zo’n keuvelkassa is nij. Doar kinnen klanten, dij t teraan tou hebben, even gezelleg leutern en kleppen. Man, ik aarger mie nou al aan aal dij kovviedrinkers dij mit heur bekertjes vol kovvie de gangpoaden onvaaileg moaken. En nou komt ter ook nog n hangstee bie. Dat worden doar vast en zeker geregeld opstoppens. Lange riegen karen dij hìnter en twìnter de deurgang blokkeren mit doarnoast n oploop van veuraal òllen dij uutgebraaid zemeln over heur zaiktes en ontberens.”

“Doar zegst wat. Wolst ter ook n hombe òlwieven kouke bie? Dat heb k guster touvalleg veur de veraandern ains n maol mitnomen.”

“Doar spij k nait op. Lekker,” zee buurman Jan. “Ik vroag mie traauwens òf hou laank dat onder dij noam nog in de winkels ligt. Wie maggen van gelok spreken dat t in de Raandstad nait bekìnd is, aans was der vast wel al n gemankeerde wèst dij ‘òlwieven’ slim minachtend en diskriminerend vinden zol richten t vraauwvolk. Kom ik goa weer noar mien Griet. Dij wil dammeet boeten eten. Zai het noamelk twij rotoatormeulentjes kocht. Dij kin je op toavel zetten en ze draaien, as t goud is, as n tierelier. Din kommen der gain wepen en schietmuggen op joen eterij. Tjeu!”

Buurman Jan haar zien snee òlwieven vlot op. t Zol mie benijen of hai aankommen weke ook mit òlwievenijs komt……