“Wat komst ja poestend en stìnnend binnen, kirrel.”

Buurman Jan plofde op keukenstoule dele en was boeten oadem. Dat zag der nait goud uut en ik vruig of e last haar van stress, omreden zien oademhoalen was kompleet op n hobbel. Dij was veul sneller as aans. Doarom vruig k: “Hest last van n disfunksioneel oadempetroon? Dat krieg je noamelk as je oademen zo astoe dust en doardeur teveul koolzuurgas verlaizen. Din kin je last kriegen van benaauwdhaid, haartkloppens, doezelghaid en zulfs tintelnde vingers.”

“Man, hol op. Mien Griet het mie net n ‘plazer’ nuimd. Noa roem 45 joar hikhakkerij wordt mie dat zomor even veur de vouten gooid. Ik bin der kloar mit. Zai zat in n poedieblad te lezen en dou zee ze opains: zo bistoe ook. En ik vruig hou of ik din wel was. Nou, dou vertelde zai dat ze wat las over aine dij veul te veul bezeg was om t aandern noar de zin te moaken. En dat sluig op mie von ze. En dou zee ze der nog achteraan dat zai NAIT ain van dij aandern was. Nou, dou was de görde goar. Dus ik onnaaierde, om de sfeer wat te redden, dat zai der in de loop der joaren ook nait beter of minder op worden was. Tja, mien Griet is nou nog bezeg om t diggelwaark van de keukenvlouer te zuiken. Ik bin votvlocht. Ik loat mie nait uutmoaken veur n plazer.”

Buurman Jan zat ter doeknekt bie as n kemeel dij in de Sahara op zuik was noar n drup wotter. “Luuster goud”, zee ik. “Hier is dudelk sproake van n misverstand. Dien Griet het wat lezen over n pleaser. Zai het dat woord gewoon verkeerd uutsproken. As ik die was ging k nou noar huus om heur dat even dudelk te moaken. Dien Griet is ja aaltied begripvol, nee din? Dat komt vast wel weer goud.”

“Dochst dat?” vruig buurman Jan. “Tuurlek”, zee ik, “dien Griet is de minste ja nait.”

Dou buurman Jan vot was vruig k mie òf of zien Griet heur verontschuldegen ook aanbaiden zol. Mor ik schadde in dat buurman Jan der gain woord tussenkriegen zol.

Meschain dat ‘sorry’ nog over zien lippen kwam…..