“Plomp mie der nog mor gaauw even n twijde kop kovvie in. Ik heb t drok vanmörgen. Mien Griet en ik goan op pad veur n aander autochie. Wie willen omaandern. Of ainglieks: wie mouten ja wel in dizze tied.”

“Doar kin k mie wel wat bie veurstellen”, zee ik. “t Wordt zeker n gruine.” t Woord “stekkerauto” kwam wegens buurman Jans snelle reaksie nait meer uut mien mond.

“Hou komst ter bie, man. Mien Griet mag zok nait zain in n kouschietengruine woagen. Nee, volgens mie gaait ze veur n wupkoarentje blaauwe. Boetendes mouten lu van ons leeftied zok ja veurberaaiden op de dag van mörgen en doarnoa, nee din? Ik heb lestdoags lezen dat je as eerzoame oldere nait meer in n te dikke auto rieden maggen. Aans willen ze joe nait meer verzekern. Kiek, wie hebben nou ja n Volvo de Luxe mit trekhoake. Nou, dij is dus veul te swoar. Ons soort lu mout in n lutje, mor veuraal licht woagentje bie de weg.

Mor der is nog meer. Dou wie onze Volvo doudestieds kochten, hebben wie dij beklaiden loaten mit stof in de kleuren van de Masai. Waist wel, n Afrikoanse stam uut Tanzanioa en Kenioa. Dat vonden wie aibels schier. Nou nog traauwens. t Kost n poar sìnten mor din hejje ook wat. Nee din? Mor veurege weke haren wie onze swaarde Volvo even parkeerd in Stad. Dou we van de maarkt weerom kwamen ston der wat vrumd volk bie d’auto. En dou ze in de goaten kregen dat t onze auto was kregen wie de wind van veuren. Wie waren rasisten en daiven, omreden wie haren ons schuldeg moakt aan kulturele tou-aigen. Wie haren de kultuur en de leefstiel van de Masai stolen. Wie muiken dail uut van de dominante widde kultuur en wie haren heur as minderheden niks in de reken. Wie speulden mooi weer mit heur stofkleuren en petronen, vonden ze.

En dou kwam t. Ik mos t as widde veuraal nait in de kop kriegen om ooit wat over d’historie van bosnegers te schrieven. Mien Griet en ik stonden te trillen as n moes in de snij. Vin je n moal wat mooi, woardeer je t, wor je veur rasist uutmoakt. Ik zeg die dit. Ik wor strontzaik van lu woarbie “verwieten” d’eerste netuur worden is. Nou k die dit vertel win k mie alweer op. As wie t van dat soort lu hebben mouten din baarg die mor. Dat soort lu mist de wil en t vermogen om te kommen tot kulturele woarderen en uutwizzeln. Mor kom, ik goa noar mien Griet. Ik wait hoast wel zeker dat onze swaarde Volvo n aandere kleur opvolger krigt.”

Buurman Jan glipde d’achterdeure uut. Ik bleef in gedachten achter mit mien twijde, nog haalfvolle kop kovvie. Buurman Jan haar n punt. En ik vruig mie òf hou ain n leven verdroagen kon zunder sarkasme, ironie en n schune bak. Doar komt bie dat lu uut dezulfde kulturele groepen t onderling ook ja regelmoateg onains binnen over de grìnzen van goud en fout. En wèl bepoalt de grìnzen en woarom ainglieks?

Ik vroag mie òf woar onze soamenleven boat bie het: bie kultuurslopen of bie kultuur tou-aigen.

En dat zunder swaarde humor……..