“Kirrel, wat lekker ja. Doar was k nou echt aan tou. Zulf bakt?”

Buurman Jan keek kwielend noar t bordje mit doarop n hombe appelgebak mit n dikke vlodde slagroom. “Ik docht dast doar in dizze dure tied wel aan tou wast,” zee ik.

“Zeg dat wel,” zee buurman Jan. “Tegenwoordeg trekken ze joe overaal n pode uut. Mien Griet het mie verboden om veur poelegrap en oardeghaid in onze Lada de Luxe mit trekhoake te stappen. Tja, wie waren veurege weke in Stad en dou wollen wie even n kop kovvie mit appeltoarde nuttegen. n Mìns wil ja wel ais wat, nee din? Nou, wie zo’n kovvietoko in. Noa twij stappen ston mien Griet oog in oog mit n bordje waorop de priezen stonden. Zai luip vanzulf veurop ja. En wat dochtst? Roem vaar euro veur n appelpuntje zunder slagroom. Dat is sikkom tien gulden. Mien Griet wer gek in d’hakken en zai het zo vot omkeerd. Zai wol gain vieventwinteg gulden uutgeven veur twij ontdeude appelpuntjes en twij koppen kovvie.

“Dat binnen ook ja gain priezen geliek. Dat is ja bie de wilde knorhoanen òf”, zee ik. “Hier hest n vörkje, eet smoakelk. Dizze is vergees”, en ik schoof t bordje onder zien neuze. Dou buurman Jan zien appelgebak op haar en de slagroom uut zien mondhouken wreven haar ging e wieder mit zien kloagzang.

“Tegenwoordeg mag en kin ja hoast niks meer. Alles wordt duurder, wordt verboden of onbetoalboar. n Tankvol bezine is ook al n luxe aan t worden.

Energie wordt stinkend duur. Kiek, dij plannen van Franske Timmermans laaiden ons regelrecht t aarmenhuus in. En eterij wordt ook al aal minder zolt en zuit. Der zit zo stoadegaan gain lak of smak meer aan en dat aal deur t betutteln van haardbölkende zulfbenuimde beterwaiters. Ze moaken onze geneugten van t leven zo duur en onaantrekkelk dat de lol der totoal òf gaait.

Buurman Jan kon ging der ais even goud veur zitten.

“Kiek,” zee hai. “Spoarders worden as hounder plokt. En alles wordt belast. Dammeet kriegen we nog belasten op t aantal zunuren en as t even tegenzit komt t wotter veur joen schietpot ook op ransoun. Dat zet mìnsen dertou aan om minder te eten. Lu hebben din minder ontlasten, dus wordt ter minder deurspuild. Zo kin je op t wotter bespoaren. Man, man, man, t wordt n dikke schietboudel. Dat zeg ik die. Leven wordt lieden. Mien opoe zee vrouger aaltied: Elke dag het mie leerd: mörgen is nait garandeerd. t Ol mìns haar geliek. Kom, k goa op huus aan. n Oepke noar de Moagdepaalmaailanden zit ter nait meer aan. t Wordt kleumen in d’aigen kwinde. Bedankt veur t appelgebak. k Was der echt aan tou. Tjeu”.

Ik roemde de kopkes en bordjes op. Buurman Jan het geliek. Zien leven is der ain zunder rooskleureghaid. En hai is nait d’ainege.

Gelokkeg het hai zien Griet nog……