Buurman Jan was veur zien doun slim op tied veur zien kop kovvie. Hai zee dat zien Griet vergrèld was, omdat hai heur aal in de wege luip. Teminste dat von zai. Dat was guster al begonnen dou zai mit heur baaident noar de grootgrutter wèst waren. Dat deden zai ain moal in de weke. Sinds de coronamoatregeln ging hai d’ofgelopen moanden nait meer mit noar binnen. Hai bleef in d’auto zitten. Mor vanmörgen was hai veur t eerst weer as karesteuter en scanvertuutdeskundege inzetboar wèst.

“En dat was mie toch n boudel,” zee buurman Jan. “Dij winkel is ja net n kermisattraksie. t Was bie t scannen ain en aal gepiep en gebliep. Ik scande n traychie bier en dou kwam mie doar n riedel uut t scanvertuut dij der nait om loog. Man, onze magnetron en dreuger kinnen doar nait tegen aan. Boetendes kwam der om d’hoaverklap onder in t schaarmke ook nog “prijsvoordeel” te stoan. Nou dat leufst doe zeker. Der worden kappen aan verdaind. Mit mien AOW binnen ze doar slim tevree. Kirrel, je worden ja dörms van dat lewaai. Zokswat heurde ik vrouger allain as k mit mien scharrel op worreloavend over de kermis luip op Grootmaarkt.

“Was dat dou mit dien Griet?” vruig ik veurzichteg nijsgiereg.

“Nee man,” antwoordde buurman Jan as deur n ieme stoken. “Ik kon heur dou wel al, mor ik wol nait noar heur piepen dansen. n Man mout zok ja as man gelden loaten, nee din? Teminste dat was dou zo. Mor tieden binnen veraanderd. Emansipoatsie nuimen ze dat geleuf ik. Doar heb k wel ains n moeske van piepen heurd.”

“Oh”, zee ik. “Nou, goa mor gaauw zitten. Din krigst hier dien kop kovvie. Want as k die zo beluuster din bist op t heden mit dien Griet de Piepjanknoedel……”