“Ik leuf dat ie aan mien raive drokken, mevrouw!” Dizze woorden waren richt aan n vraauwmìns in n slim strakke leren boksem, midden maank de sfeervolle attributen dij zogenoamd uut de binnenlanden van Oafrikoa hoald waren. En in dit schemerg hörntje klemde zai heur baaide handen vastberoaden vast…………… aan mien stange.

t Was op ain van dizze zummerse mörgens dat de vraauw t in de kop kreeg om ons te begeven richten n toensentrum. Der mos nog wat meer “onnut” in huus hoald worden, dus kreeg k even loater veur d’ingang van n schier doedeltje n ontsmedde winkelkare in d’handen drokt. “Veel plezier, meneer”, zee ze mit n knipoog. “Uw vrouw is u al in t voren. Zet u de zokken der maar gauw in”.

Dus ik in d’achtervolgen en ie waiten hou of t voak gaait: mainsttied goan der hail wat potten, voazen en bloumkes deur d’handen en as je haalverwege binnen is joen karrechie nog leeg. t Is of te klaain, haalf dood, de verkeerde kleur, te min knoppen of t is dioakenraive en gewoon t geld nait weerd. Mor dit moal belandde der toch wat raive in mien kare.

Tiedens t dolen en t strunen luit ik dij òf en tou even stoan, omreden ik haar weer d’hoofdpries: n kare mit links veur n zwabberrad. n Misbaksel dij om d’hoaverklap n aigen weg zuiken wil. Mor goud, n man mit mien kapasiteiten wait doar mit om te goan. Mor tot overmoat van ramp ston mie dat vertuut op n gegeven mement nait meer op stee woar k hom achterloaten haar. Wel ston der n lege kare.

Noa n rondgang deur n doolhof van gangen en poaden trof k woarempel n leren boksem achter mien kare. De vraauw dij doar in t rond luip keek verbalderd achterom dou k heur aansprak. Zai luit van schrik de dwaarsstange van mien karrechie lös. Tiedens heur verontschuldegens mainde ik te zain dat zai noar mien goddelke liggoam gloop en, leuf t of nait, dij vol bewondern goudkeurde. Mor ja, dat is ook ja gain wonder bie n man mit degelk raive.

Traauwens: dat leste wait ik van buurman Jan zien Griet.

En elk wait: goud raive is t haalve waark….