Overaal kin joe t onhaail tegemuide treden. Doar huif je nait wied veur te raaizen. As t al gain spoukrieder is, din kin t wel n verwarde man wezen dij joe de griezel over de graauwel lopen dut. Zo aine dij wat onnatuurleke trillerijen in d’hazzens het en dij aldernoarst in toeze is. n Stovvel dij onveurspelboar gedrag verteunt. Veur zoksoort lu het onze regeren tegenwoordeg nait aal te veul geld meer over. De kans dat j’aine in t wild trevven is dus groot. 

Alhouwel: lestdoags wer Jannes bie ons in d’stroade toch verrast mit n bezuik van twij manlu in widde jazen. Ik luit net d’hond uut en aanschaauwde t kaberet. Jannes was al joaren ale doagen in de weer mit zien snijschoeve. Mor dat dee e nait allìnt as der snij lag. Hai kraabde ook op zunnege, waarme doagen mit zien metoalen vertuut over stroaten en wegen. Dat gaf in de buurt veul geluudsoverlast. Noa talloze woarschaauwens en bezuiken van de plietsie haren ze uutìndelk van hoger haand besloten Jannes n zetje op te baargen.  

De baaide manlu vruigen Jannes vrundelk om mit te kommen. Mor dij wer vergèld en zee dat dij zoesklötten in heur widde polten oprötten konden. En as ze nait gaauw votgingen din ging e in stee van schoeven aan t zoltstreuen. “En dat is slim slecht veur t milieu,” heurde k hom nog bölken. 

d’Hond trok intuzzen aan de raime en ik luip doarom deur en docht: “Woarom zol je ainglieks wied votgoan as je zokswat noast joen aigen deure mitmoaken kinnen?” Achter mie heurde ik Jannes nog wat ondudelke ströddegeluden uutkroamen dou de manlu hom bie zien schobbejakken grepen.

“Och,” docht ik, “loat Jannes mor schoeven….”