t Was in de blui van dien leven
dastoe zeest: “Kom ais even”
och, dien stem klonk zo kold en zo kel.
In t licht van de moane
zag ik dien eerste troane
doustoe zeest: “Luuster goud wak die vertel.”
k Wil nog
zoveul vertellen, zoveul vertellen
k wil nog zoveul vertellen aan die
Mor de tied begunt te joagen
en dij let mie zitten mit vroagen
noar d’antwoorden kin k ainglieks inkeld roaden.
Ik heb aaltied om die geven
mor t duurt nou nog mor even
mien gevuilens wil k zo stommegeern verwoorden.
k Wil nog zoveul vertellen………
k Wait der valen grode goaten
as w’over emoties proaten
ach, das nooit dien staarkste kaande west.
Mor in stiltes kin je maarken
dat z’n laifdesband verstaarken
en wat goud is bewoar je toch veur t lest.
k Wil nog……
As herinnerns ooit smaarten
steunen gedachten die van haarten
in mementen van t verwaarken van t verdrait.
Ooit binnen wìnstgevuilens sleten
as n dail van t vergeten
ook al zugst doe zo’n toukomst nou nog nait.
k Wil nog…
Nou de tied begunt te joagen
en ik zit mit hail veul vroagen
stellen d’antwoorden toch ainglieks niks meer veur.
Ach, en t duurt nog mor even
loat ons dit mement beleven
och en mörgen gait t leven ook weer deur
kom bie mie hol mie vast
en zeg gain woorden
denk aan aal dij mooie joaren
dizze stilte is inkeld veur ons baaident.
Tekst: Eltje Doddema
Meziek: bewerking van “Walzing Mathilda”
KOPSCHRABERIJEN 